De spanning stijgt. In week 8 van dit jaar leek onze Tunde loops te worden. Omdat we haar wilden laten dekken waren we natuurlijk heel erg blij. Toch duurde het nog een week tot ze echt loops werd. 2 dagen later werd ook onze Jerka loops. In week 11 mocht onze Eskimo eindelijk in actie komen en beide teven werden gewillig gedekt. Daarna werd het weer afwachten. In de weken daarna probeer je steeds afwijkend gedrag of veranderingen aan tepels of buik van beide dames te ontdekken. Na 3 weken zagen we dan eindelijk de tepels veranderen en kregen we het idee dat ze dikker werden. In week 15 vond ik dat het tijd werd om de dierenarts op te zoeken voor een echo bij beide dames. Heel erg blij stonden we 15 minuten later weer buiten. De mensen die in de wachtkamer zaten leefden helemaal mee en het was duidelijk aan ons te merken dat we heel blij waren met dit goede nieuws. Nu in week 17 begint de spanning toch langzaam wel te stijgen. De huiskamer wordt weer omgebouwd tot puppyparadijs en beide werpkisten worden gescheiden van elkaar geïnstalleerd om Tunde en Jerka te laten wennen aan het verblijf waar ze de komende 6 a 8 weken verblijven. Volgende week krijgen beide dames nog een extra ontworming en een herpes vaccinatie en dan zijn we er klaar voor. Nog 6 nachten werken en daarna lang vrij om er voor de dames te zijn indien dat nodig is. Elke dag word het spannender en elke dag verheug ik me weer meer op de dag dat de pups geboren zullen worden. Natuurlijk heb ik stiekem ook een beetje een gevoel van “hopelijk gaat alles goed” omdat dat helaas niet altijd vanzelfsprekend is. Natuurlijk niet alleen voor mezelf maar zeker ook voor alle mensen die zich enorm verheugen op een pup van 1 van beide dames. Dus ik zou zeggen: DUIMEN MET ZIJN ALLEN.